Blessures van de psoasspier
De musculus Psoas of psoasspier is een grote spier die loopt vanaf de voorkant van de lendenwervels naar de binnenzijde van het bovenbeen ter hoogte van de lies. Deze spier zorgt voor het buigen van de heup en het oprichten of hol maken van de onderste wervelzuil. Vooral door deze laatste functie raakt de psoas dikwijls overbelast tijdens paardrijden, door de rechtop zittende houding die ruiters hebben op hun paard.
Ook zonder paard, alleen al door de zittende houding waarbij de heup voor lange tijd gebogen is, kan deze spier langzaam gaan verkorten. Een verkorte psoas kan dus ook voorkomen bij andere sporters die een gebogen heuphouding aannemen zoals bijvoorbeeld wielrenners, maar ook gewoon bij mensen met zittend werk.
Adductorblessures
Een andere veel voorkomende kwaal bij ruiters zijn klachten of blessures aan de adductoren. Dit zijn de spieren aan de binnenzijde van het bovenbeen die je gebruikt om de knieën naar elkaar te brengen. Vaak treedt overbelasting op door veelvuldig gebruik, en dit kan in sommige gevallen zelfs ontaarden in verkalking in de spier. Dit wordt ook wel rijbeen genoemd.
Wat gebeurt er in je lichaam bij ruiterklachten?
Blessures van de psoasspier komen vrijwel nooit alleen: er zijn bijna altijd onderliggende blokkades of bewegingsverliezen in het lichaam waardoor de psoas sneller overbelast raakt.
Zo is er een belangrijke link met het middenrif, onze grootste ademhalingsspier die horizontaal gespannen is tussen de borstkas en buikholte. Vezels van het middenrif lopen als het ware door in de psoas. Spanning op het middenrif, bijvoorbeeld door stress of door blokkades van ribben of wervels, heeft invloed op de psoasspier.
Vanwege de ligging aan de voorzijde van de wervelkolom is er ook een nauwe relatie tussen de psoas en de buikorganen. Verminderde beweeglijkheid van de organen ten opzichte van de psoas kan irritatie van de psoasspier veroorzaken.
Omdat de Psoas zoveel invloeden ontvangt vanuit het hele lichaam kan deze spier ook zelf een breed gamma aan klachten veroorzaken: dit gaat van bekkenklachten, lage rugpijn en gewrichtsklachten in de onderste ledematen tot ademhalingsklachten en buikpijn.
Adductor blessures komen veel bij ruiters voor omdat zij de spiergroep veel gebruiken. Door veelvuldig contact met het zadel en het al dan niet onbewust klemmen met de bovenbenen, raken deze spieren overbelast of verkort.
Vaak ligt de oorzaak in een verstoorde balans van het lichaam door blokkades elders in de rug, het bekken of de gewrichten van de onderste ledematen. Hierdoor ga je als ruiter je houding corrigeren door te gaan klemmen met je bovenbenen.
In extreme vormen van overbelasting of impact op de spier kan zelfs sprake zijn van “rijbeen”. Dit is een aandoening waarbij er een verkalking of verbening ontstaat in de spier.
Wat osteopathie voor je kan betekenen bij ruiterklachten
Omdat het lichaam een geheel is zullen we de klachten ook vanuit een totaalbeeld benaderen. Maar zoeken ook naar lokale problemen zoals bij de aanhechtingen van de spier of juist in de spierbuik. Als dat zo is onderzoeken we wat daar de oorzaak van is.
Als er bijvoorbeeld een standsverandering van het bekken blijkt te zijn, zal er ook een verandering van de aanhechtingspunten van de spieren zijn. We zullen dan het bekken moeten corrigeren om de aanhechtingen te ontlasten. De correctie van het bekken kan door directe technieken op het bekken, maar ook door het rekken van andere spieren naar het bekken of juist het mobiliseren van organen die het bekken van stand laten veranderen.
De doorbloeding naar de spieren wordt geregeld vanuit de rug. Blokkades in de rug kunnen zorgen voor een verminderde doorbloeding naar de spieren waardoor zij eerder overbelast en dus geblesseerd raken. Er mag geen druk op de aan- en afvoerende vaten komen. Daarom controleren we altijd de rug en de plaatsen waar de bloedvaten ingeklemd kunnen worden. Daar waar nodig wordt de rug gemobiliseerd en eventuele inklemmingen opgeheven.
Daarnaast is de bezenuwing van de spieren van belang. Hiervoor geldt hetzelfde als voor de bloedvaten. We controleren of de rug waar de zenuw begint vrij is en lopen de inklemmingslocaties na en maken deze vrij als het nodig is.
Bij blessures aan de psoas is ook het middenrif van groot belang, omdat deze aanhecht op dezelfde wervels als waar de psoas begint. Deze wervels zijn dus extra belangrijk, maar ook de spanning van het middenrif. Als de spanning van het middenrif niet goed is, zoeken we de oorzaak bij de organen die er onderliggen of bij de nek omdat daar de zenuw vandaan komt die het middenrif aanstuurt.
Daar de psoas, zoals hierboven al is beschreven, achter een aantal organen doorloopt, zoals de nier, de dikke darm, en de 12-vingerige darm is het van belang dat alle organen goed bewegen ten opzichte van elkaar of van de psoas. Als dit niet het geval is geeft dit direct een verhoging van de spanning in de spier. De osteopaat mobiliseert dit door zachtjes wat rek op het bindweefsel rond het orgaan te zetten waardoor er een betere mobiliteit ontstaat.
De adductoren hebben ook hun doorbloeding en bezenuwing, maar zijn niet direct in contact met de buikorganen. Wel zijn zij, voor het goed functioneren, afhankelijk van een goede werking van de schuine buikspieren en moeten de voeten, enkels, knieën en heupen vrij zijn van blokkades. Daarnaast zien we bij adductoren blessures vaak dat de stand van het schaambeen verstoord is. Dit kan komen door trauma, ook een herhaaldelijk klein trauma, of door blaasklachten.
Het belangrijkste voor ons osteopaten is om je lichaam in zijn totaliteit te onderzoeken om de oorzaak te vinden en deze weg te nemen en daarmee de algemene balans te herstellen. Hiermee herstelt de klacht en is de kans op een herhaling van de klachten duidelijk minder groot.
